David en ik liepen 8 jaar geleden Winford binnen. Tijdens een gesprek met de toenmalige directeur, gaf hij aan er niet zeker van te zijn of Winford iets voor ons zou kunnen betekenen. Hij stelde voor dat David maar eens een week in groep 7 mee zou doen. Na die week was de keuze snel gemaakt. David wilde naar deze school en het team van Winford gaf ons die kans. Juf Madelon zorgde er in eerste instantie voor dat David zijn capuchon verdween en de vrolijke jongen weer verscheen. Bij de eerste ouderavond stelde ik me voor aan dhr. Bouwens en zijn opmerking was goud waard. ´Daaf wat een goeie jongen´. Een bijzondere band is het altijd gebleven.
Een kind waarvan de kwaliteiten in het reguliere onderwijs niet gezien werden, bloeide op door de positieve aandacht en aanpak van Winford. Zijn mentor schroomde niet om te bellen; ´Hij wil niet samenwerken, hoe pak ik dit nu aan?´ Daarmee werd alleen maar meer vertrouwen gecreëerd. Ook met de andere mentoren was er veel contact. De lijntjes waren kort en het waren altijd mooie gesprekken. Daardoor ontstonden er ook geen problemen of onverwachte situaties; alles werd direct besproken.
Tijdens een gesprek met ouders van een andere school over exclusieve auto´s kreeg ik de vraag wat voor auto ik had. Ik antwoordde: ´niets bijzonders, mijn kinderen gaan naar een particuliere school´. “Oh echt, interessant” en klaar was het gesprek. Mijn toevoeging was: “die Mercedes schrijf je af, wij schrijven bij´. Die ‘Mercedes’ werd steeds luxer, sterker, mooier, want David gaf aan dat hij heel graag op Winford wilde blijven. Ik ben zo blij met die keuze en David heeft alle kansen benut. Door hard werken en een goede en persoonlijke begeleiding heeft mijn zoon een geweldig resultaat weten te behalen, het VWO. Hij studeert nu aan de VU in Amsterdam.
Een trotse moeder
